Do poruszenia tego tematu skłonił mnie… prezydent Kirgistanu Ałmazbek Atambajew. Rzecz jasna, nie osobiście. Czytając informacje o jego wizycie w Korei Południowej zwróciłam uwagę na to, w jaki sposób podkreślał powiązania kirgisko-koreańskie. Powiedział mianowicie: „My, Koreańczycy i Kirgizi, wywodzimy się z ałtajskiej grupy językowej, mamy wspólną praojczyznę”. Czy miał rację?
Jedną z najpopularniejszych w językoznawstwie typologii syntaktycznych jest podział języków na podstawie szyku podstawowych części zdania: podmiotu (ang. subject – S), orzeczenia (verb – V) i dopełnienia (object – O). W niektórych językach pozycja tych elementów jest stała, a jej naruszenie zmienia znaczenie zdania. Inne języki dopuszczają większą dowolność, lecz mimo to dominuje w nich jeden model szyku.
Oto dwa przykłady klasyfikacji według typologii fonologicznych i miejsce, jakie zajmują w nich języki turkijskie. Jest to też okazja do porównania niektórych cech kirgiskiego i polskiego. Jako źródło informacji wykorzystałam opracowania Milewskiego i Majewicza.
Mamy już za sobą przegląd niektórych klasyfikacji genetycznych i próbę spojrzenia na języki turkijskie z perspektywy klasyfikacji geograficznych. Te pierwsze są oparte na podobieństwach pierwotnych wynikających ze wspólnego pochodzenia, te drugie – na podobieństwach wtórnych powstałych w wyniku bliskości geograficznej. Klasyfikacje typologiczne dotyczą natomiast wspólnych cech występujących w językach niezależnie od bliskości i pokrewieństwa.