Mamy już za sobą przegląd niektórych klasyfikacji genetycznych i próbę spojrzenia na języki turkijskie z perspektywy klasyfikacji geograficznych. Te pierwsze są oparte na podobieństwach pierwotnych wynikających ze wspólnego pochodzenia, te drugie – na podobieństwach wtórnych powstałych w wyniku bliskości geograficznej. Klasyfikacje typologiczne dotyczą natomiast wspólnych cech występujących w językach niezależnie od bliskości i pokrewieństwa.
Klasyfikacji typologicznych jest bardzo dużo. Polski językoznawca Tadeusz Milewski (1965) podaje cztery podstawowe grupy tych klasyfikacji, wyodrębnione na podstawie dziedzin systemu języka. Są to zatem typologie:
- fonologiczne – ze względu na cechy głosek;
- semantyczne – ze względu na cechy systemu słownikowego, zaimków i liczebników;
- syntaktyczne – ze względu na cechy systemu składniowego;
- stylistyczne – ze względu na istnienie specjalnych odmian języków używanych w określonych okolicznościach przez określone osoby.
Nie sposób wymienić wszystkich typologii i określić, jakie miejsce zajmują w nich języki turkijskie czy sam kirgiski. Pisząc o podstawowych cechach języka kirgiskiego opisywałam go właśnie pod względem typologicznym jako język aglutynacyjny czy też język typu SOV. W kolejnych wpisach chcę to powtórzyć i uzupełnić o przykłady niektórych innych klasyfikacji.
