Przymiotnik w językach turkijskich podlega ciekawym zjawiskom, takim jak stopień wzmocniony. Nie jest to być może najważniejsze zjawisko gramatyczne, lecz zajmuje ważne miejsce w języku potocznym, podobnie jak inne ulubione przez Kirgizów powtórzenia.
Stopień wzmocniony przymiotnika tworzy się poprzez powtórzenie jego pierwszej sylaby i zastąpienie jej ostatniej spółgłoski spółgłoską п, bądź wstawienie п na końcu sylaby, jeśli kończy się ona samogłoską. Trudno to opisać w mniej zawiły sposób, najlepiej po prostu zademonstrować na przykładach.
жашыл – zielony
жапжашыл – zieloniutki, bardzo zielony
таттуу – słodki
таптаттуу – słodziutki, bardzo słodki
жаӊы – nowy
жапжаӊы – nowiutki
W przypadku słowa ак (biały) dodatkowa spółgłoska п jest podwojona:
ак – biały
аппак – bielutki, bardzo biały
O stopniu wzmocnionym wspominałam już przy okazji akcentu, gdyż wiąże się on z wyjątkiem – akcent w takim przymiotniku pada na pierwszą, podwojoną sylabę, a nie na ostatnią.
