Aby wyrazić wiek, używa się liczebnika, miejscownika i przyrostka osobowego. Tak, do liczebników też można przylepić przyrostki deklinacyjne. Zdanie „mam trzydzieści lat” przetłumaczone dosłownie z kirgiskiego brzmiałoby więc „jestem w trzydziestce”.
Pytanie o wiek brzmi w następujący sposób dla różnych osób:
Канчадасыӊ?/Нечедесиӊ? – Ile masz lat?
Канчадасыз?/Нечедесиз? – Ile pan/i ma lat?
Канчадасыӊар?/Нечедесиӊер? – Ile macie lat?
Канчадасыздар?/Нечедесиздер? – Ile panie/panowie/państwo mają lat?
Ал канчада/нечеде? – Ile on/ona/ono ma lat?
Алар канчада/нечеде? – Ile oni/one mają lat?
A oto przykłady odpowiedzi.
Мен ондомун/жыйырма бирмин/он төртмүн/алтымышмын.
Mam dziesięć/dwadzieścia jeden/czternaście/sześćdziesiąt lat(a).
Pamiętajmy, że w trzeciej osobie liczby pojedynczej i mnogiej przyrostek osobowy jest zerowy.
Ал кыркта/беште/элүү үчтө/отузда.
On/ona ma czterdzieści/pięć/pięćdziesiąt trzy/trzydzieści lat.
I jeszcze trochę słownictwa związanego z wiekiem:
курак – wiek
куракташ – rówieśnik
балалык – dzieciństwo
жаш – młody; młodszy
жаштар – młodzież
жаштык – młodość
улуу/чоӊ – starszy
чоӊ киши – dorosły
улгайып калган киши – człowiek w podeszłym wieku
кары – stary
карылык – starość
Ал менден жаш/кичүү.
On(a) jest młodszy/a ode mnie.
Ал менден беш жаш улуу/чоӊ.
On(a) jest starszy/a ode mnie o pięć lat.
