Aleksander Reformatski (1900-1978) był rosyjskim językoznawcą. W swoim podręczniku „Wstęp do językoznawstwa” („Введение в языковедение”, 1947) zaprezentował klasyfikację języków świata, w której podzielił je na 20 grup.
Języki turkijskie umieścił Reformatski w grupie ałtajskiej, wraz z mongolskimi, tungusko-mandżurskimi i… językami Dalekiego Wschodu nienależącymi do innych grup – japońskim, riukiuańskim, ajnuskim i koreańskim. Twierdząc, że wśród turkologów nie ma jednego, obowiązującego stanowiska co do podziału języków turkijskich, nie zaczął dzielić ich po swojemu na żadne podgrupy, lecz tylko na języki żywe i martwe. Wymienił w ten sposób 30 języków, dodając przy niektórych uwagi, które też zacytuję.
- Turecki (dawniej osmański); piśmiennictwo od 1929 r. na podstawie alfabetu łacińskiego; do tej pory przez kilka wieków – na podstawie alfabetu arabskiego
- Azerski
- Turkmeński
- Gagauski
- Krymskotatarski
- Karaczajsko-bałkarski
- Kumycki – był używany jako wspólny język kaukaskich narodów Dagestanu
- Nogajski
- Karaimski
- Tatarski z trzema dialektami: środkowym, zachodnim (miszarskim) i wschodnim (syberyjskim)
- Baszkirski
- Ałtajski (ojrocki)
- Szorski z dialektami kondomskim i mraskim
- Chakaski (z dialektami sogajskim, beltirskim, kaczyńskim, kojbalskim, kyzylskim, szorskim)
- Tuwiński
- Jakucki
- Dołgański
- Kazachski
- Kirgiski
- Uzbecki
- Karakałpacki
- Ujgurski (nowoujgurski)
- Czuwaski, potomek języka Bułgarów kamskich, piśmiennictwo od samego początku na podstawie alfabetu rosyjskiego
Języki martwe
- Orchoński – według informacji z runicznych inskrypcji orchońsko-jenisejskich język (lub języki) potężnego państwa znajdującego się w VII-VIII w. na terenie północnej Mongolii nad rzeką Orchon. Nazwa umowna.
- Pieczyński – język stepowych koczowników IX-XI w.
- Połowiecki (kumański) – według informacji ze słownika połowiecko-łacińskiego sporządzonego przez Włochów, język stepowych koczowników z XI-XIV w.
- Staroujgurski – język ogromnego państwa w Azji Centralnej z IX-XI w. z piśmiennictwem na podstawie przekształconego alfabetu aramejskiego
- Czagatajski – język literacki w Azji Środkowej z XV-XVI w., pismo arabskie
- Bułgarski – język państwa bułgarskiego u ujścia Kamy; język bułgarski stał się podstawą języka czuwaskiego, część Bułgarów przeszła na Półwysep Bałkański i, zmieszawszy się ze Słowianami, stała się podstawą tworzenia języka bułgarskiego
- Chazarski – język wielkiego państwa z VII-X w., w rejonie dolnego biegu Wołgi i Donu, zbliżony do bułgarskiego
Z tej klasyfikacji nie można więc się dowiedzieć, które języki są sobie bliskie, a które izolowane. Widać za to skomplikowaną sytuację języka chakaskiego, przy którym wymienione są dialekty. Uwaga: nie mylić szorskiego dialektu języka chakaskiego z językiem szorskim! Nie jest to jedyna klasyfikacja języków turkijskich, która sugeruje, że w przypadku tych południowosyberyjskich podział nastręczał trudności. A w tej niektórych z nich nie widać wcale, np. czułymskiego czy tubalarskiego. Muszę kiedyś w miarę możliwości rozwinąć ten temat osobno.