Imiesłów to część mowy, o istnieniu której się często zapomina, biorąc jego formy za czasownik, przymiotnik lub przysłówek. Nawet definicja PWN sugeruje, że nie jest to samodzielna część mowy: „forma gramatyczna czasownika używana w funkcjach przymiotnikowych lub przysłówkowych”. A jak to wygląda w języku kirgiskim?
Dla wprowadzenia przypomnijmy sobie najpierw, jakie imiesłowy mamy w języku polskim. W skrócie: imiesłowy dzielą się na przymiotnikowe i przysłówkowe. Imiesłów przymiotnikowy może być czynny (np. idący, pisząca, leżące) lub bierny (zrobiony, przebyta, opracowane). Imiesłów przysłówkowy może być współczesny (robiąc, myśląc) lub uprzedni (przepłynąwszy, zobaczywszy).
W języku kirgiskim imiesłowy również dzielą się przede wszystkim na przymiotnikowe (атоочтук) i przysłówkowe (чакчыл). Rozgraniczenie wewnątrz tych dwóch grup jest jednak trochę inne, niż w polskim. Imiesłowy przymiotnikowe można porównać do polskich imiesłowów przymiotnikowych, jednakże dzielą się one przede wszystkim według czasu – mogą oznaczać czynność przeszłą, teraźniejszą bądź przyszłą, a rozróżnienie na czynne i bierne jest mniej wyraźne. Imiesłowy przysłówkowe to kategoria szersza, niż w języku polskim – mogą być współczesne, uprzednie, uprzednio-współczesne i współczesno-przyszłe.
Imiesłowy kirgiskie to ważne części mowy, bo niektóre ich formy służą do tworzenia czasów złożonych. Tym wpisem chcę jedynie zasygnalizować ich istnienie i podział, a o poszczególnych imiesłowach i samych czasach złożonych napiszę osobno.
