Trwa Rok Czingiza Ajtmatowa, piszę więc o nim więcej, a i wcześniej, przygotowując przekład jego książki do druku, nie mogłam nie zastanowić się nad pisownią jego imienia. Czingiz? Czyngiz? Czyngyz? Jak właściwie powinno się to pisać – a może tak, jak Czyngis-chan?
В преддверии Нового года хотим поблагодарить всех, кто принимал участие в издании польского перевода „Детства” Чингиза Айтматова.
Niedawno pisałam na blogu o tym, jak doszło do wydania mojego przekładu „Dzieciństwa” Czingiza Ajtmatowa. Najwyższy czas podziękować wszystkim, dzięki którym się to udało. Zamieszczam także kilka zdjęć z niedawnej prezentacji książki w Biszkeku.
W zeszłym tygodniu ogłosiłam na fanpage, że w Biszkeku ukazała się książka Czingiza Ajtmatowa „Dzieciństwo” w moim przekładzie i że jest to jej pierwsze polskie wydanie. Przy tym jest to pierwsze polskie wydanie dzieła tego autora po ponaddwudziestoletniej przerwie. Dziś chcę więc napisać, jak do tego doszło.
Tajgan (тайган), czyli chart kirgiski, to szczególna rasa psów, charakterystyczna dla Kirgistanu. Owiana legendami, była dla Kirgizów czymś więcej, niż zwykłym psem myśliwskim, choć głównie wykorzystywano ją do tej funkcji.
Sierpniowa edycja „W 80 blogów dookoła świata” dotyczy przekleństw. W kirgiskim, tak jak w innych językach turkijskich, można je uznać niemalże za odrębny gatunek literacki, powiązany z literaturą epicką i tradycyjnymi wierzeniami Kirgizów. Nie mam tu na myśli wulgaryzmów, lecz niebagatelną sztukę życzenia źle wrogowi czy komukolwiek, kto akurat naraził się mówiącemu.
„Wielbłądzie Oko” to moje najnowsze odkrycie. Choć słyszałam o tym utworze już dawno, to przeczytałam go dopiero teraz. A przeczytawszy po rosyjsku dowiedziałam się, że istnieje także polski przekład, na który do tej pory nie trafiłam.
Kontynuuję cykl poświęcony utworom Czingiza Ajtmatowa. „Pierwszy nauczyciel” to również utwór zawierający wątki autobiograficzne, choć autor umieścił akcję w czasach wcześniejszych od jego dzieciństwa i młodości.
Po dłuższej przerwie wracam do prezentowania utworów Czingiza Ajtmatowa. Dziś na tapecie „Moja dziewczyna”. Ci, którzy znają oryginał, może się zdziwią, bo polski tytuł nie kojarzy się ani z kirgiskim, ani z rosyjskim. Gdyby tłumaczyć go dosłownie, brzmiałby „Moja topólka w czerwonej chustce”.
W kolejnej edycji „W 80 blogów dookoła świata” trup ściele się gęsto, piszemy bowiem o kryminałach pochodzących z danego kraju lub umiejscowionych w nim. Wybrany przeze mnie cykl książek i nakręcony na ich podstawie serial nie powstał wprawdzie w Kirgistanie ani innym kraju turkojęzycznym, tylko w Rosji, lecz kluczowa część akcji dzieje się w Uzbekistanie.