Jak głosi kirgiskie przysłowie, ат эрдин канаты – koń skrzydłami bohatera. Dziś przez Unię Azjatycką galopują mityczne konie. W turkijskim kręgu kulturowym jest takich pod dostatkiem; ba, ukazała się nawet osobna książka na ten temat. O wszystkich nie napiszę, trzeba więc wybrać dwóch. W pierwszej kolejności nasuwa się Akkuła (Аккула), koń Manasa.
Dziś w ramach Unii Azjatyckiej piszemy o rybach. Z tej okazji przytoczę opowieść o rybaku znad Morza Aralskiego, który był gotów zdobyć dla swojej żony nie gwiazdkę z nieba, a złotą rybkę. Pochodzi ona z książki Czingiza Ajtmatowa „Dzień dłuższy niż stulecie”.
Choć nie raz zwracałam uwagę na to, że Czingiz Ajtmatow jest w Polsce autorem zapomnianym, a jego twórczość jest mało znana, nie znaczy to jednak, że współcześnie nie czyta go u nas nikt. Kilkoro blogerów książkowych odkryło już jego utwory i zrecenzowało je na swoich blogach. Poniżej przytaczam linki do tych recenzji.
Trwa Rok Czingiza Ajtmatowa, piszę więc o nim więcej, a i wcześniej, przygotowując przekład jego książki do druku, nie mogłam nie zastanowić się nad pisownią jego imienia. Czingiz? Czyngiz? Czyngyz? Jak właściwie powinno się to pisać – a może tak, jak Czyngis-chan?
В преддверии Нового года хотим поблагодарить всех, кто принимал участие в издании польского перевода „Детства” Чингиза Айтматова.
Niedawno pisałam na blogu o tym, jak doszło do wydania mojego przekładu „Dzieciństwa” Czingiza Ajtmatowa. Najwyższy czas podziękować wszystkim, dzięki którym się to udało. Zamieszczam także kilka zdjęć z niedawnej prezentacji książki w Biszkeku.
W zeszłym tygodniu ogłosiłam na fanpage, że w Biszkeku ukazała się książka Czingiza Ajtmatowa „Dzieciństwo” w moim przekładzie i że jest to jej pierwsze polskie wydanie. Przy tym jest to pierwsze polskie wydanie dzieła tego autora po ponaddwudziestoletniej przerwie. Dziś chcę więc napisać, jak do tego doszło.
W ramach Unii Azjatyckiej piszemy o szczególnych, niezwykłych psach. Tajgan (тайган), czyli chart kirgiski, to szczególna rasa psów, charakterystyczna dla Kirgistanu. Owiana legendami, była dla Kirgizów czymś więcej, niż zwykłym psem myśliwskim, choć głównie wykorzystywano ją do tej funkcji.
Sierpniowa edycja „W 80 blogów dookoła świata” dotyczy przekleństw. W kirgiskim, tak jak w innych językach turkijskich, można je uznać niemalże za odrębny gatunek literacki, powiązany z literaturą epicką i tradycyjnymi wierzeniami Kirgizów. Nie mam tu na myśli wulgaryzmów, lecz niebagatelną sztukę życzenia źle wrogowi czy komukolwiek, kto akurat naraził się mówiącemu.
„Wielbłądzie Oko” to moje najnowsze odkrycie. Choć słyszałam o tym utworze już dawno, to przeczytałam go dopiero teraz. A przeczytawszy po rosyjsku dowiedziałam się, że istnieje także polski przekład, na który do tej pory nie trafiłam.